کوچینگ،روشی برای مدیریت بهتر

امروزه با ورود حرفه کوچینگ به بازارهای جهانی و عمومی تر شدن آن، افراد از طبقات مختلف اجتماعی می توانند از خدمات کوچ ها در هر زمینه ای بطورشخصی بهره مند شوند تا بتوانند در زندگی خود رشد یافته و به خواسته هایشان دست یابند.

بهترین مصداق کوچ در فرهنگ ایران در گذشته استاد اخلاق یا به تعبیر ادبیات عرفانی، پیر طریقت بوده است که شاگرد حتی با او زندگی می کرده است، در زمینه های علمی هم می توان به رابطه ابن سینا و بهمنیار اشاره کرد و در بهترین حالت ۳۰ تا ۲۰ درصدی می توان به رابطه استاد راهنما و دانشجو در جریان نوشتن یک پایان نامه ارشد یا دکتری اشاره کرد.

کوچینگ راه میان بر موفقیت است. کوچینگ شبیه به راهنمای روانشناسی نبوده با مشاوره نیز فرق دارد. کوچینگ و مشاوره دو رشته کاملا متفاوت با شیوه ها و اهداف گوناگون هستند. مشاور، متخصصی است در رشته مربوط به خودش؛ در حالی که یک کوچ متخصص در کوچینگ است و نیازی به تخصص در رشته های دیگر ندارد و از آنجایی که مهارت های کوچینگ از قابلیت انتقال بالایی برخوردار است، توانایی انجام کوچینگ برای تمامی مشاغل و بخش های دیگر نیز بسیار ارزشمند خواهد بود.

رسیدن به اهداف شرکت ها و سازمان ها بستگی به توانایی مدیران و کارکنان در انجام وظایف محوله و انطباق با محیط متغیر دارد، اجرای آموزش زبان شناختی و برنامه ریزی های عصبی سبب می شود تا افراد بتوانند به طور موثر فعالیت هایشان را ادامه داده و بر کارایی خود بیافزایند.

بهاره گوهرین، متخصص کوچینگ و استاد دانشگاه پاریس در این رابطه می گوید: تمرکز کوچینگ به جای گذشته بر حال و آینده (نزدیک) فرد است و به کنکاش و رفع مسائل و مشکلات گذشته نمی‌پردازند. باور کوچینگ بر این است که افراد بهترین مسیر را خودشان می‌توانند تشخیص دهند و غالبا پاسخ مشکلات افراد، نزد خود آنها است از این رو در پروسه کوچینگ انتخاب‌کننده و پیش برنده جلسه خود مراجعه‌کننده است و کوچ او فقط نقش یک تسهیلگر را بازی می‌کند.